ร้องขอ

ร้องขอความเมตตามานานนัก
ด้วยยังรักภักดีที่เป็นไพร่
ภายใต้แสงสุริยาฟ้าเมืองไทย
ขอเพียงได้ปัจจัยสี่มีเพียงพอ


ตั้งแต่เกิดจนแก่บนกองทุกข์
อันความสุขบังเกิดมีที่ไหนหนอ
ตั้งแต่เล็กแต่น้อยไพร่คอยรอ
ไม่ร้องขอความเห็นใจจากใครเลย


เอาหยาดเหงื่อแรงงานเข้าหาญหัก
งานจะหนักแค่ไหนไม่เอื้อนเอ่ย
แม้นยากแท้แค่ไหนก็ไม่เคย
จะทำเฉยเชือนแชแม้สักวัน


จนลูกเต้าเติบใหญ่ในวันนี้
คิดว่ามีสุขหนอก็เพียงฝัน
โทษอำนาจวาสนามากีดกัน
บุญกรรมนั้นนำพาเกิดมาจน


เจ้านายสอนเจ้านายสั่งยังจำได้
ว่าจงให้ขยันหมั่นฝึกฝน
มั่นในธรรมสร้างกรรมดีเป็นศรีตน
เป็นแบบอย่างสร้างกุศลแก่สังคม


จนแก่เฒ่าถือเอาคำที่สอนสั่ง
ทุกข์ก็ยังตามมาเป็นยาขม
สุขที่แท้แลเห็นเป็นเพียงลม
ยังไหม้หมกอกตรมด้วยชะตา


จึ่งร้องขอสิ่งที่พึงมีพึงได้
ข้าน้อยเกิดเป็นไทเป็นไพร่ฟ้า
ขอให้ท่านทวยเทพไท้เทวา
โปรดเมตตาเถิดหนาข้าจนใจ