ซาตานห่มผ้ากาสา

เมื่อผีพรายห่มผ้าทำหน้าเคร่ง
แล้วบรรเลงร่ายมนต์ปนยาสั่ง
นะเมตตาสาลิกานะจังงัง
เสกน้ำหลั่งสลัดส่งลงกบาล

อ้างศีลสัตย์สรรพคุณคณานับ
จ้าวประทับร่างทรงแล้วเสิบสาน
คติพจน์คนโซโง่ดักดาน
บริวารเวียนไหว้ด้วยใจภักดิ์

ป่าวประกาศก้องในไทยคู่ฟ้า
อวิชชาไสยศาสตร์วิปลาสหนัก
ออกอาการยุ่งยิ่งทั้งลิงยักษ์
เที่ยวหาญหักท้าทายทั่วเมืองไทย

ประดาเปรตป่าวร้องทั่วท้องฟ้า
อนิจจาหาส่วนบุญบ่มิได้
เดรัจฉานฉ้อฉลสร้างกลไก
ทั้งมีดไม้ดาบหอกระเบิดปืน

อ้างกองทัพแห่งธรรมมานำหน้า
เคี้ยวกระท่อมเสพย์ยาหน้าระรื่น
ทั้งเช้าสายบ่ายเย็นย่ำยันค่ำคืน
ต้องกัดกลืนการชั่วที่ตัวทำ

อาศัยภาพพรหมจรรย์จำแลงร่าง
ได้ธรรมะมาบ้างแค่ชั้นต่ำ
รึปกปิดปากเหวเลวระยำ
จะดิ้นรนฤาพ้นกรรมที่ก่อการ

ถึงปลดเปลื้องเกศาใช่ว่าพระ
มิอาจละกิเลสร้ายหลายสถาน
อันเส้นแบ่งแยกภพพระกับมาร
เพียงสายธารเส้นน้อยคอยกั้นไว้

เทศนาเพื่อสนองกองกิเลส
ไร้แม้เศษเสี้ยวธรรมที่ขานไข
ล้วนโมหะมาจูงกำหนดใจ
สำเร็จกามความใคร่ได้เห็นบุญ

ชะเง้อหาตาแลแค่ห่างห่าง
โทสะขวางเพลิงประทุที่คุกรุ่น
ไม่หันเหหักห้ามกามคุณ
ยังก่อกรรมทำทุนทางอบาย

ลัทธิหาซาตานสันดานชั่ว
ยังเมามัวเสริมสร้างทางฉิบหาย
โพกพันผ้าวิปริตปิดร่างกาย
เพียงดูคล้ายพระเณรก็เท่านั้น