มึง ต้องจน

• ประชาธิปไตย เปื้อนเปรอะเลอะคาวเลือด
  
  บนจุดเดือดความกำหนัดอำนาจ เหนือ-
  
  ชาวทาสไพร่ใต้เงาเขาจุนเจือ
  
  เพียงเม็ดเกลือคลุกก้อนข้าว จนคุ้นเคย
  
  .
  
  แล้วสอนสั่งเรียนหนังสือรู้ ภาษา
  
  มัธยัสถ์ถ้อยวาจาเวลาเอ่ย
  
  ทุกเวลาปั้นคารมเพียงชมเชย
  
  ไม่ละเลยจะโลมเล้าเพื่อ เอาใจ
  
  .
  
  ให้เรียนมากรู้มากลำบากยิ่ง
  
  คิดตำหนิติติงทุกสิ่งไซร้
  
  กอ ขอ คอ ให้พอรู้พออยู่ไป
  
  พออ่านออกเขียนได้ให้เพียง พอ
  
  .
  
  ทั้งงานนางานไร่ไม่เคยพัก
  
  ครั้นเจ็บหนักก็ขายนาไปหา หมอ
  
  แต่กาลเก่าเขายกย่องเขาเยิน ยอ
  
  เป็นสันหลังคดงอคนสำคัญ
  
  .
  
  จะมีสิทธิ์มีเสียงเพียง เลือกตั้ง
  
  รู้คนรักคนชังคนสร้างสรรค์
  
  คนดีชั่วคนนบนอบชอบพอกัน
  
  ฝากความฝันอันสดใสให้ผู้แทน
  
  .
  
  ให้หลุดพ้นวังวนวัฏจักร
  
  ปลดชีวิตติดชนักอันหนักแน่น
  
  ถ้วนทุกชาวบ่าวไพร่ในดินแดน
  
  ที่คับแค้นแสนยากลำบากลำบน
  
  .
  
  ได้ผู้แทนที่ดีมีความคิด
  
  มองชีวิตบ่าวไพร่ใช้เหตุผล
  
  คิดปลดกับดักกานพิการพิกล
  
  หวังทาสไพร่ให้หลุดพ้นจาก เพรงกรรม
  
  .
  
  แล้วเจ้าที่เจ้าทางมาอ้าง สิทธิ
  
  เหนือชีวิตทาสไพร่ในเบื้อง ต่ำ
  
  สามัคคีและมั่นคงเป็นธงนำ
  
  ช่วยตอกย้ำ มึงต้องจน พลเมือง
  
  .

กูคือไพร่

กูคือไพร่ใครก็รู้กูคือไพร่

เกิดแต่ในผืนดินถิ่นสยาม

เป็นขวานทองก้องชื่อบันลือนาม

เรียกว่าถิ่นไทยงามตามนิทาน

.

กูคือไพร่ใครก็รู้กูคือไพร่

มิเคยให้ใครเขาเฝ้าสงสาร

มิเคยจะเกะกะเที่ยวระราน

ไม่เกี่ยวข้องคนพาลผลาญทำลาย

.

กูคือไพร่ใครก็รู้กูคือไพร่

เป็นคนไทยเสมอซึ่งมึงทั้งหลาย

สืบเลือดมาปู่และย่า ตาและยาย

ต่างเกิดแก่และตายตามกันมา

.

กูคือไพร่ใช่อำมาตย์แต่ชาติ เกิด

เป็น เลือดไพร่ไม่เลอเลิศล่องลอยฟ้า

มึงอยู่สูงกูอยู่ต่ำ.....ธรรมดา

เพียงคุณค่าของชีวิตไม่ผิดกัน

.

กูคือไพร่ไร้เส้นก็เห็นอยู่

ทั้งโลกรู้กูคือไพร่ไม่เปลี่ยนผัน

แม้นอาวุธอาญามาลงทัณฑ์

ไม่นานวันไม่นานคืนจะฟื้นกาย