ยามเย็นลมระรวยรื่นระลึกถึง
ครุ่นคำนึงความฝันอันสดใส
เป็นเด็กน้อยคอยเฝ้ามองฟ้าไกล
ทำอย่างไรจึงจะได้จับต้องฟ้า
ฟังคำสอนว่าสวรรค์นั้นอยู่สูง
นกยางยูงบินอย่างไรไม่เกินกว่า
เมฆใหญ่น้อยล่องลอยละลิ่วมา
คิดบังอาจปรารถนามาเชยชม
เมื่อเมฆอยู่ใต้ฟ้าพาฉงน
คิดเวียนวนหวังจะไป แต่ไม่สม
ผู้ใหญ่ก็ต่อว่าเราเขลาโง่งม
ปรารถนาเอาอารมณ์อันดื้อรั้น
ปีนเขาสูงเสียดเมฆมิครั่นคร้าม
ได้เดินตามถามผู้ใหญ่ในวันนั้น
หากนำทางปีนป่ายไปด้วยกัน
จะถึงทางสู่สวรรค์หรืออย่างไร
ผู้ใหญ่ยิ้มเยาะเย้ยเอ๋ยเด็กน้อย
สวรรค์สูงเกินสอยเกินสิ่งไหน
จักต้องมีคุณธรรมนำทางไป
บุญส่งให้เมื่อตัวตายวายชีวา
เถียงผู้ใหญ่ว่าตายไปคงไม่เห็น
สวรรค์เป็นอย่างไรก็ไร้ค่า
เมื่อคนตายสนิทต้องปิดตา
จะเห็นฟ้าเห็นสวรรค์กันอย่างไร
จากวันนั้นจวบวันนี้หลายปีผ่าน
ได้พานพบประสบการณ์โลกกว้างใหญ่
ได้มองโลกได้รู้เห็นความเป็นไป
ได้เรียนรู้ได้เข้าใจในความจริง
ได้มองดูได้รับรู้เรื่องหลายหลาก
ผ่านความสุขผ่านทุกข์ยากลำบากยิ่ง
รู้ว่าไพร่มีน้ำใจให้พักพิง
และทุกสิ่งบนสวรรค์นั้นจอมปลอม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
หมายเหตุ: มีเพียงสมาชิกของบล็อกนี้เท่านั้นที่สามารถแสดงความคิดเห็น