สถิตสถานพิมานเมฆอันมืดมิด
เฝ้าครวญคร่ำครุ่นคิดด้วยคับแค้น
แต่ก่อนมา ข้าทาสไพร่ ในดินแดน
เฝ้าแห่แหนห้อมล้อมและบูชา
มิต้องบีบบังคับให้เคารพ
ก็ยินยอมน้อมนบกันทั่วหน้า
ทุกสถานตลอดกาลเนิ่นนานมา
ถึงเวลาสิ้นลงแล้วหรือไร
ผู้หาญกล้าท้าทายจะหมายแข่ง
มายื้อแย่งแบ่งรักหรือไฉน
ก็ผูกมัดรัดห่วงทุกดวงใจ
ข้าทาสไพร่ในแว่นแคว้นทั่วแดนดิน
จะไร้คนเคารพรักแล้วละหรือ
ความยอมรับนับถือฤาจะสิ้น
ที่นอบน้อมยอมถวาย กาย-ชีวิน
จะโบยบินบ่ายหน้าไปหาใคร
ให้เจ็บแค้นแน่นอกนรกสาป
พ้นรำพันพิลาปร่ำร้องไห้
หยาดน้ำตาคาค้างระหว่างใจ
ข้าทาสไพร่ทรยศหมดแผ่นดิน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
หมายเหตุ: มีเพียงสมาชิกของบล็อกนี้เท่านั้นที่สามารถแสดงความคิดเห็น