ภาพยี่เกเร่ขายมาหลายสมัย
ประดับพวงมาลัยไว้ข้างฝา
โรยกากเพชรพราวพริ้งพรรณนา
ปิดทองเปลวปูชามานานปี
คอยเช็ดถูดูแลแต่วัยรุ่น
มิให้ฝุ่นจับต้องจนหมองศรี
ทั้งหยากเยื่อหยากไย่มิให้มี
มอบถวายชีวีแด่ยี่เก
จำเนียรกาลผ่านไปจนใกล้เฒ่า
กากเพชรก็ดูเก่าไม่โก้เก๋
ทั้งกรอบทองก็เริ่มโย้ดูโยเย
รำลึกแล้วก็รวนเรในเรื่องราว
ว่ายี่เกก่อนนี้ที่เคยหลง
ว่าสูงส่งสุกสว่างอยู่กลางหาว
เป็นยี่เกกลางฟ้าเหนือกว่าดาว
ปีติสุขทุกคราวเมื่อแหงนมอง
เมื่อปีผ่านนานไปก็ได้รู้
ที่ชมชื่นเชิดชูอยู่เต็มห้อง-
แห่งหัวใจโดยไม่ได้ตริตรอง
ไม่คิดข้องหมองใจแต่ไรมา
ถึงวันนี้ยี่เกก็คนเก่า
คนที่เราเคยรักเป็นหนักหนา
ทุกทุกสิ่งที่ซ่อนเร้นตลอดมา
ก็ได้เห็นเต็มตาเต็มหัวใจ
ทั้งลุงป้าน้าอามาไต่ถาม
ที่ฟังความมานั้นแน่ไฉน
ประวัติศาสตร์วาดเส้นความเป็นไป
จะอำพรางอย่างไรก็ไม่มิด
มองยี่เกภาพเก่าที่เรารัก
พบแววตาก็ตระหนักในดวงจิต
หลงกราบไหว้อ้อนวอน กว่าค่อนชีวิต
ได้รับรู้เราหลงผิดมานานแล้ว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
หมายเหตุ: มีเพียงสมาชิกของบล็อกนี้เท่านั้นที่สามารถแสดงความคิดเห็น