ประกายเพชร

ความละโมบโลภล้นจนเกินห้าม
ใจต่ำทรามตามมารที่มักได้
ไม่รู้เห็นว่าจะเป็นของของใคร
จะอย่างไรขอเพียงให้ได้ครอบครอง

ยิ่งสูงส่งเสียดฟ้ายิ่งฟุ้งเฟ้อ
หลงละเมออำนาจอันมัวหมอง
มิหักห้ามตามแต่ใจไม่ไตร่ตรอง
มิใส่ใจใครจะมองเห็นมลทิน

ความละโมบโลภล้นจนเกินแก้
หลงไล่ตามความสุขแท้สลายสิ้น
แม้นเสียงคนก่นด่าทั้งแผ่นดิน
ก็มิอาจยลยินด้วยชินชา

ประกายเพชรเก็จแก้วประกายแสง
ได้สำแดงคนบาปใจหยาบช้า
ให้โลกรู้โลกดูได้เต็มตา
ได้รู้ว่านางฟ้าหรือซาตาน