นักเลงกลอน

เขียนกี่บทกี่บาทไม่คาดหวัง
รับรู้เพียงพลังที่หลั่งไหล
เห็นกวีเสรีประชาธิปไตย
ที่เข้าใจความเจ็บช้ำแล้วกล้ำกลืน


เหมือนเป็นคนแปลกหน้ามาต่างถิ่น
ไม่คุุ้นชินความชอบชังยังเฝ้าฝืน
มิตรภาพฉาบเงาดำยามค่ำคืน
ด้วยความเป็นคนอื่นยืนเดียวดาย


ภาพมายาพาใจให้ลุ่มหลง
ทระนงว่ากูนี้มีที่หมาย
ประสมสระ พยัญชนะอันพราวพราย
ออกท้าทายทรราชอำนาจทมิฬ


ความแปลกแยกยังคงอยู่ได้รู้เห็น
มิได้เป็นสัตว์สังคมแค่ลมลิ้น
ปรารถนาพาใจให้โบยบิน
จากแผ่นดินสู่ผืนฟ้านภาลัย


เมื่อร้องร่ำรำไรไร้คำขาน
บทกวี พิกลพิการ อันก่อไว้
เริ่มปิดกั้นความคิดของจิตใจ
จะหัวร่อหรือร้องไห้ยังไม่รู้


มิอาจเขียนความคิดอันขัดข้อง
ความแปลกแยกยังต้องดำรงอยู่
แม้นความชอบความชังยังเชิดชู
ความอดสูกลับสาดซัดสุดจะทน


นักเลงกลอนต้องพักผ่อนนอนแล้วหรือ
เมื่อสิ้นสายลายสืออันสับสน
คนแปลกถิ่นเดินทางไกลไร้ผู้คน
ต้องขัดเขินเดินปะปนบนเส้นทาง


เป็นกวีเสรีชนบนทางเปลี่ยว
ต้องลัดเลี้ยวหลีกไปให้ไกลห่าง
ในสังคมกับความหวังยังเลือนลาง
กับความเชื่ออันเจือจางเริ่มจมลง