@บนความเสื่อมที่สุดเจียนจะสาย
ประตูคิดปิดตายแล้วตอแหล
แลเห็นทุกข์ไม่สะเทือนทำเชือนแช
สังขารแท้ ทรุดเสื่อมไปไม่จีรัง
@บนความเสื่อมที่สุดยังสรรเสริญ
อาการเกินจะเยียวยาเกินหยุดยั้ง
ยินสำเนียงเสียงก่นแช่งด้วยชิงชัง
แสร้งว่ายังมีหวังเช่นวันวาน
@บนความเสื่อมที่สุดไม่สำเหนียก
ยังร้องเรียกร้อนรนทุรายร่าน
ใต้ศักดิ์ศรีที่สั่งสมมานมนาน
กระทำการใดใดไม่ไตร่ตรอง
@บนความเสื่อมที่สุดยังฉุดลาก
เพราะคุ้นเคยความอยาก เกินปากท้อง
บนกิเลสรองรับประดับทอง
ฤาจำต้องด้านหน้ามาแก้ตัว
@บนความเสื่อมที่สุดยังฉุดรั้ง
ประดุจดังเมฆหม่นมืดสลัว
ปัญญาเบาเขลาขลาดเริ่มหวาดกลัว
เปิดความเลวความชั่วรู้ทั่วไป
@บนความเสื่อมที่สุดเกินหยุดยั้ง
คนได้ยินได้ฟังชั่งใจได้
ว่าไหนดี ไหนเลว เป็นอย่างไร
จะแก้ไขเพียงลมปากยากเหลือเกิน
@บนความเสื่อมที่สุดหยุดไม่อยู่
ความรับรู้เพียงแม้แค่ผิวเผิน
เมื่อเสื่อมสิ้นศรัทราหมายังเมิน
กระเสือกกระสน บนทางเดิน.....แต่เดียวดาย
@เมื่อแลหลัง...ไร้ฉากอันฉาบฉวย
เบื้องหลังความร่ำรวยเริ่มเลือนหาย
เมื่อแลหน้า...ยินลำนำแห่งความตาย
สิ่งสุดท้ายตามติดกายคือ บาป-บุญ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
หมายเหตุ: มีเพียงสมาชิกของบล็อกนี้เท่านั้นที่สามารถแสดงความคิดเห็น