จงขีดเขียนความงามอันโง่เง่า
จงละเว้นความเศร้าความเหงาหงอย
จงสรรเสริญความประเสริฐให้เลิศลอย
จงสำนึกความต่ำต้อยแห่งตัวตน
จงอย่าเขียนความงมงายอันงมโง่
จงอย่าถามความโทโสกิเลสล้น
จงอย่าร้องเรียกหาปัญญาชน
จงอย่าบ่น ยุติธรรมถูกรังแก
เขียนกี่บทกี่ความ ก็ตามเถอะ !
เมืองนี้มันเปื้อนเปรอะด้วยเงื่อนแง่
เสรีภาพแห่งไพร่ถูกลอยแพ
ไล่ฟ้องพ่อ-ฟ้องแม่กันล้นเมือง
อยากออกเสียงเพียงป้อง ปากกระซิบ
อยากเหลือบแลแค่ขยิบ ต้องยักเยื้อง
อยากเปิดหูยินปัญญามาประเทือง
อยากเปิดใจให้รับเรื่องทุกสิ่งสรร
เรียนวิชาอ่านตำราเป็นหน้าที่
บางสิ่งกลับลับลี้ สู่สวรรค์
เทวดากับคนอย่าปนกัน
จะอ้างนี่อ้างนั่น.....มันไม่ฟัง
นิดก็หมิ่นน้อยก็หมิ่นดั่งสิ้นคิด
ใต้มายาวิปริตเป็นบ้าคลั่ง
ขยายเล็กจนใหญ่ให้โด่งดัง
กดตาชั่งตราชูให้อยู่มือ
ก็งามหน้า.....ที่รักษามานานเนิ่น
ภาพที่เห็นเด่นเกิน กว่า นับถือ
ใต้ซากของความฝันนั้นก็คือ
เถ้ากระดูกคนดื้อโดยสันดาน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
หมายเหตุ: มีเพียงสมาชิกของบล็อกนี้เท่านั้นที่สามารถแสดงความคิดเห็น