แดดจ้าจนตาเจ็บ
กลับหนาวเหน็บอยู่ภายใน
เวิ้งว้างวุ่นวายใจ
นะครวญคร่ำคะนึงหา
เมฆบังหยุดยั้งแสง
ยังอ่อนแรงแลอ่อนล้า
ผิเลือดหลั่งทั้งกายา
สิจะผ่อนไป่นอนพัก
หนทางยังทอดไกล
จะร่ำไรนะเหนื่อยหนัก
เดินถามถึงความรัก
มิรู้เห็นว่าเหือดหาย
แดดจ้าจนตาเจ็บ
ยิ่งหนาวเหน็บยิ่งเดียวดาย
จะพักร้อนฤาผ่อนคลาย
มิอาจยั้งด้วยลมเย็น
ร้อนเร่าเข้าในอก
เดินคอตกเหงื่อกระเซ็น
แลไปก็ไม่เห็น
รึปลายทางถูกปิดแล้ว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
หมายเหตุ: มีเพียงสมาชิกของบล็อกนี้เท่านั้นที่สามารถแสดงความคิดเห็น