บนกรอบไม้แกะลายหรูวิจิตร
ทองแต้มติดลงรักฉลักเฉลา
ประกายทองส่องแจ้งเล่นแสงเงา
ลายก้านเถากอดรัดระบัดใบ
เป็นภาพฝันวันเก่าที่เราฝัน
ในภาพนั้นนานเนาเราจำได้
เป็นภาพที่เรามีอยู่ในใจ
เป็นภาพอันยิ่งใหญ่…อลังการ…
ผืนผ้าใบบอกเล่าหลายร้อยเรื่อง
ทั้งบ้านนอกในเมืองมหาศาล
ทะเล..แม่น้ำ..ห้วย..หนอง..คลอง..ลำธาร..
ถิ่นทุรกันดาร ถึงแดนฟ้า
เป็นนิทานปรัมปรามาแต่ไหน
ทั้งบ่าวไพร่ในประเทศไม่ถามหา
ร้อยเรื่องชวนพิศวง...ไม่สงกา
ต่างซาบซึ้งตรึงอุรามิลืมเลือน
ตรุษสงกรานต์ก็ประจงปัดหยากไย่
ปัดฝุ่นผงที่ลงไปให้แปดเปื้อน
ญาติโก โหติกาต่างมาเยือน
ตลอดเดือนดื่มด่ำ..ทำบุญทำทาน
ประนมมือภาวนาเบื้องหน้าภาพ
ศิโรราบก้มกราบใจซาบซ่าน
อุทิศบุญแบ่งปันช่วยบันดาล
ให้ผ่านพ้นภัยพาลมารมลาย
เมื่อคืนวันผันไปได้รับรู้
ได้แลดูสรรพสิ่งเสื่อมสลาย
มายาภาพเคยพิศชม อย่างงมงาย
จึ่งรับรู้.....เราเป็นควาย..มิใช่คน
บนกรอบไม้แกะลายหรูวิจิตร
ได้ครวญคิด สิ้นทุกสิ่ง ความสับสน
ความซาบซึ้งสิ้นไป ในบัดดล
สว่างแล้ว เสรีชน พ้นโซ่ตรวน
เปลี่ยนภาพใหม่ไฉไลใสสว่าง
เป็นรูปนางอวบอัดทุกสัดส่วน
ยิ้มชม้ายชายตาพายั่วยวน
ควรมิควรก็ต้องควร คนครับ...คน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
หมายเหตุ: มีเพียงสมาชิกของบล็อกนี้เท่านั้นที่สามารถแสดงความคิดเห็น