เศษถะกิดกำลังร่วงลงสู่เหว
เมื่อคนเลวน้ำลายสอบริหาร
ประเทศไทยใต้ร่มโพธิ์ที่โบราณ
จึงดักดานดำดิ่งทั่วแดนดิน
กิจการงานทุกอย่างต้องย่อยยับ
อันธพาลขานรับด้วยลมลิ้น
คนกลุ่มน้อยคอยแต่กู้มาโกงกิน
ความสุขสิ้นความทุกข์ซ้ำจากน้ำลาย
ดีแต่พูดตูดหรือปากขากหรือตด
เห่าประชดประชัน มันชิบหาย
แค่มองเห็นก็คลื่นเหียนอ้วกเจียนตาย
ยังไม่วายโคสะนาว่าเด่นดี
เปนประเทศดีวิเศษแลสูงส่ง
ที่ดำรงจงรักด้วยศักดิ์ศรี
ล้วนโอ่อ่าทั้งเทวาแลเทวี
สถิตย์ที่ ณ สวรรค์อันแสนงาม
มองลงมาไพร่ฟ้าน้ำตาร่วง
สิทธิเสรีที่แหนหวงต้องทวงถาม
อธิปไตยชื่นชมได้แต่ในนาม
เป็นนิยามนิยายอันแยบยล
โคสะนาว่าไพร่นี้ล้วนมีสุข
ใครจะทุกข์จะช้ำระกำหม่น
มันก็เพียงไพร่ฟ้าเกิดมาจน
ก็ต้องทนด้วยผลกรรมที่ทำมา
เครื่องเซ่นไหว้ส่งให้มิได้ขาด
ประชาราษฎร์ร้อนรนทนเหนื่อยล้า
ได้รับเพียงเสียงอวดโอ่โคสะนา
ให้เชิดชูบูชาน้ำตานอง
ต้องพอเพียงเลี่ยงไม่ไหวในวันนี้
ข้าวของแพงหูฉี่เชียวพี่น้อง
พริกน้ำปลาราคายิ่งกว่าทอง
ครานี้ต้องตามง้อขอพอเพียง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
หมายเหตุ: มีเพียงสมาชิกของบล็อกนี้เท่านั้นที่สามารถแสดงความคิดเห็น