อีกไม่นาน

ที่รับรู้ ที่รับทราบ ที่กราบไหว้
มิเคยข้องหมองใจในกาลก่อน
เมื่อรับรู้เรื่องที่ดูคือละคร
ที่ยอกย้อนซ่อนแง่แลเงื่อนงำ

ทุกบทบาทวาดภาพฉาบน้ำผึ้ง
แสนซาบซึ้งตรึงใจไพร่ตอกย้ำ
ท่านเหนื่อยยากลำบากล้นทนระกำ
ไพร่ก็จำ กัดกินข้าวกับก้อนเกลือ

ความตอแหลจากลมลิ้น สิ้นความขลัง
ความขึ้งเคียดเกลียดชังยังคงเหลือ
จากนิยามความคิดยาพิษเจือ
ยัดความเชื่อในชั้นชนพลเมือง

เสรีภาพแห่งไพร่ได้แลเห็น
บังเกิดเป็นแสงรุ้งอันฟุ้งเฟื่อง
ไพร่จะสร้างทางสายใหม่ให้รุ่งเรือง
หลังปลดเปลื้องปล่อยโซ่ตรวนที่ตีตรา

ลุกขึ้นเถิดชาวไทไพร่ทั้งผอง
มาเรียกร้องสิทธิ์เสรีที่ขอบฟ้า
มาร่วมแรงก่อร่างสร้างศรัทรา
เทวดาแสนดีไม่มีจริง

ด้วยสองตีนสองมือคือสัจจะ
มุมานะพยายามข้ามทุกสิ่ง
ภาพความดีสีสวยเคย อวย อิง
มาพึ่งพิงจิตใจในตัวตน

โน่นแน่ะ แสงสว่างอยู่ข้างหน้า
จะนำพา ข้า ทาส ไพร่ ให้หลุดพ้น
เลิกใฝ่หาฟ้าประทานบันดาลดล
ถือสิทธิความเป็นคนจึงคู่ควร

เดินสู่ทางข้างหน้า ข้า ทาส ไพร่
อดีตกาลผ่านไปไม่คืนหวน
ละทิ้งภาพมายา อย่าเรรวน
ฟ้าแปรปรวนจะสิ้นไป อีกไม่นาน