ค้นหาบล็อกนี้

วันพฤหัสบดีที่ 7 กรกฎาคม พ.ศ. 2554

โอ้อกเหี่ยว

สะอื้นไห้ในอกอันแห้งเหี่ยว
อยู่คนเดียวดักดานนานหนักหนา
แต่หนุ่มหล่อต่อจนเก่าเฒ่าชรา
คนซาบซึ้งศรัทรามาเนิ่นนาน

ถึงวันนี้แม้นยังมีที่หลงไหล
รักด้วยจิตด้วยใจไม่ต่อต้าน
เพียงเพื่อนฝูงที่ลากจูงแลเจือจาน
เหล่าตะหานแลตะเ หี้ ย เลียกระโปรง

คนหมู่มากอยากขับไล่ไปให้พ้น
ซ้ำบางคนคงอยากให้ไปตายโหง
เออหนอเราก็แก่เฒ่าจวนเข้าโลง
ยังคดโกงด้วยเล่ห์กลกิเลสแรง

สะอื้นไห้ในอกอันเหี่ยวเฉา
โอ้อกเราก็โรยราพาเหี่ยวแห้ง
เกิดเหมือนมดเหมือนปลวก "พวกเสื้อแดง"
มาทิ่มแทงทำให้ไร้หนทาง

ทุ่มเทไปให้ชนะจะบังคับ
แล้วก็จับจองจำทำลายล้าง
ให้สูญสิ้นทั่วถิ่นไทยไม่ละวาง
ให้ได้เห็นเป็นแบบอย่างอันแยบยล

สะอื้นไห้ในอกอันเหี่ยวแห้ง
ทุกหนทางล้างสีแดงมิได้ผล
ยินเสียงก่นคนชิงชังชักกังวล
จะต่อต้านจะทานทนอีกเท่าไร

สะอื้นไห้ในสำเนียงแหบๆ
มันเจ็บแปลบแสบทรวงจนแสบไส้
ยมบาลเจ้าขาอย่าร้อนใจ
ขอยี่เกย์โรงใหญ่ให้อีกที

1 ความคิดเห็น:

  1. Unter
    พุธ, 06/08/2011 - 16:58
    โอ้อกเหี่ยวเสียวไส้ไม่อยากคิด
    ต้องวิตกจริตจนหัวขาว
    ยังวาดหวังว่าจะอยู่อย่างยืดยาว
    อยากเป็นดาวพราวพร่างกลางนภา

    จะนอนหลับกลับกลุุ้มใจกลัวไม่ตื่น
    ต้องแหกตาทั้งคืนยืนผวา
    ทุกนาทีนั่งนับจับเวลา
    วันผ่านมาคืนผ่านไปใจระทม

    ยังเฝ้ารอราชรถมาปลดปล่อย
    ยังเฝ้าคอยมองกิ่งใบใต้ต้นส้ม
    คงจะหล่นลงใส่ให้เชยชม
    ภาวนาว่าลมจะเร่งเร้า

    รอคืนวันผันผ่านนานหนักหนา
    ความชราไม่เคยรอเศร้าหนอเศร้า
    ได้เวลาท้องฟ้าทาสีเทา
    บ้านสี่เสาสั่นสะท้านวิมานพัง

    ตอบลบ

หมายเหตุ: มีเพียงสมาชิกของบล็อกนี้เท่านั้นที่สามารถแสดงความคิดเห็น