“กวีศรีประชา”

หากความคิดถูกครอบในกรอบแคบ
เรายังแอบเคลื่อนไหวในกรอบขัง
แม้นในกรอบรอบด้านมีม่านบัง
กวียังเยาะหยันด้วยมั่นใจ

เมื่อความคิดถูกขังแลถูกครอบ
ต้องติดกรอบกติกาแห่งข้าไพร่
แล้วยกเยินสรรเสริญเพลินกันไป
ก็คงได้ “บทกวี” มีเชือกพัน

เมื่อความคิดอิสรภาพถูกขึงพืด
กลอนก็ฝืดฝากสำเนียงเพียงความฝัน
ไร้ซึ่งความสมจริงทุกสิ่งอัน
แค่ขยันตักน้ำปั้นมาเป็นตัว

พื้นความคิดหลงผิดจึงติดกับ
กลอนที่ขับกาพย์ที่ขานประจานทั่ว
อักษรสวยอวย”เขา”ด้วยเมามัว
ด้วยความกลัวความกังวลหรือจนใจ

เพียงติดตามถามไถ่ให้รู้แน่
ภาพนบน้อมยอมแพ้ “กวีไพร่”
“ศรีประชา” นั้นมาแต่หนใด
ฤามิใช่เคยเชิดหน้าสู้ฟ้าดิน

เห็นหมอบราบก้มกราบก็ใจหาย
ฤาคนเจ็บคนตายเพื่อนลืมสิ้น
เพื่อนสมยอมน้อมรับกับองค์อินทร์
แล้วติฉินนินทาว่าประจาน

ใครไม่ชมไม่ชอบเพื่อนว่าชั่ว
จะหลงตนหลงตัวแล้วต่อต้าน
เขียนกวีที่ไร้รากไร้หลักการ
ใช้เชิงชั้นอันชำนาญบันดาลดล

ลากสระพยัญชนะมาประสม
ค้อมกายก้มไหว้ได้กุศล
เราก็เพียงเพรียกหา “ค่าของคน”
ฤาอับจนคำตอบอันชอบธรรม......