112 ส่งสาส์นสะท้านโลก
ส่งความโศกจากความเศร้าอันสุดซึ้ง
เขียนมาตรามาตอกย้ำคิดคำนึง
ไม่นึกถึงเขตขอบอันชอบธรรม
ที่ถูกกุมคุมขังยังยากเข็ญ
ได้แลเห็นนิยามความเหลื่อมล้ำ
ที่ฟ้องร้องป้องปราบฤาหลาบจำ
เพียงต้องฝืนกลืนกล้ำทนช้ำใจ
จะสอบสวนทวนถามถึงความผิด
ถามความคิดที่แท้แน่ไฉน
จะทวนถามถึงถ้อยกระทงใด
ก็อยู่ใต้กำหนดที่กดดัน
จะร่ำเรียนขีดเขียนก็ข้องขัด
ข้อจำกัดจารกฎไว้ปิดกั้น
ปิดประตูความรู้เท่ารู้เทียมทัน
กดความคิดปิดความฝันแห่งชั้นชน
แม้ถูกกดถูกข่มจนจมมิด
ข่มความคิดของไพร่คงไร้ผล
ดวงปัญญาข้าไพร่ใช่มืดมน
ไม่อับจนดวงจิตที่จดจาร
เสรีภาพแห่งไพร่ในประเทศ
กำหนดเขตกั้นขอบไว้รอบด้าน
ก่อผนังตั้งบนพื้นจรดเพดาน
จำกัดจินตนาการด้วยความกลัว
ทั้งโลกรู้ทั้งโลกดูทั้งโลกเห็น
เปิดประเด็นโปรยปรายกระจายทั่ว
ความเป็นไทใต้เมฆหมอกอันหม่นมัว
แสงสลัวส่องสาดอนาถนัก
เมื่อปิดหู ปิดตา ต้องปิดปาก
ซ้ำยังอยากปิดใจให้จมปลัก
จำกัดเขตขังกรงให้จงรัก
แล้วเก็บกักกั้นไว้ในความคิด
เวลา 05:55 นาฬิกา
วันที่ 31 ธันวาคม พุทธศักราช 2554
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
หมายเหตุ: มีเพียงสมาชิกของบล็อกนี้เท่านั้นที่สามารถแสดงความคิดเห็น